بس کــه خـنـدیــد م دلــم شــد ریــش ریــش!!؟
هـــــردم افـــزوَن میــشــود از روز پــیــــش
خــنـــده هــای تـــلــخ و زهـــــری، زورکــی
می کـُـنـــد درمـــان چـــــو زنبوری به نـیــش
گرچــه رنـجــوری چـــو خـلـق از ریش خود
خــنــده کـــن بــر حــال خلــق و حال خویش
ریــش خــود چـِـل تـیــغــه کن هر صبح و شام
بــی خـیــــال شکــــوه هـــای قـــــوم ریــــش
گـــرگ و مـیــش این سان که با هم میچرند!؟
خــوش بــه حــال گـــرگ و وای از حال میش
خـنــــده بـــر هــــر درد بـی درمان دواست»
خنـــده کــــُن بــر درد خــویــش و زخـم نـیــش
بعضي از شاعران با حال در عالم خيال!!
بعضي از شاعران چه با حا لند! سرمه در چشم زهره مي ما لند!!
پشه را با لگرد» فر ما يند بسكه خوش نقش و رند و با حا لند
هر كجا بزم نا م و ناني هست چتر بازان خوش پر و با لند
بوي سود ار رسد ز معركه اي طبل و شيپور قوم طبّا لند
نرم نرمك ز ريشه سوزد باغ باغبانان چه شاد و خوشحا لند؟!
چون پيام آوران وادي حرف در عمل پاي لنگ و گودالند
فكر خلقي كشيده در زنجير بر هنرهاي خويش مي بالند
چون فرو شندگان حور و بهشت روز و شب در كلاف اميالند
گوي سبقت ز آسمان بردند بر لب زهره بر ترين خالند
خوش رفو مي كنند چاك اوزون دست معجز نشانِ رمّالند
بال پرواز كركسان درشت گرچه خود كفتران بي با لند!!
در سخن پخته ،ميوه ي شيرين در عمل ريز تلخه ي كا لند
نَقلشان نُقل تازه ي شيرين بهترين گفتمان بقّا لند
جلوه بخشان بزم رنگ و ريا پاچه خواران پاچه ور ما لند
سرو مدّاح خيل خود كا مان قدّشان چون الف ولي دا لند
پيش ارباب شير و، تنهايي هسته خرماي بعد انزالند
خوش بيان وقت حرف و گاهِ عمل چون خروسك گرفتگان لا لند
درباره این سایت